Αφήνουμε τον ιστότοπο της πολυεθνικής εταιρίας google και μεταφέρουμε τον δικτιακό μας τόπο στο κινηματικό server του squat.gr για προφανείς λόγους...
Πλέον θα μας βρίσκετε στο rosanera.squat.gr
Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009
Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009
Κυριακή 26 Ιουλίου 2009
Οι εισηγήσεις του τριημέρου των γενεθλίων της Rosa Nera
ΡΟΖΑ ΝΕΡΑ
ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΑ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ
Παρασκευή 26-6 Με αφορμή τα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη μια γενικότερη συζήτηση για τα χαρακτηριστικά των εξεγέρσεων και τη σχέση τους με τις προοπτικές της επανάστασης (8:30μμ)
Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
Τα γεγονότα του Δεκέμβρη άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στην ελληνική κοινωνία, όχι τόσο για την αφορμή τους, εφόσον αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε δυστυχώς η τελευταία, όσο για την ένταση και την έκτασή τους. Η δολοφονία του νεαρού Γρηγορόπουλου από μπάτσο, στην δεδομένη ιστορική συγκυρία, όπου κυρίαρχα θέματα στην πολιτική επικαιρότητα είναι η καπιταλιστική κρίση και η αντιμετώπισή της από τους κυβερνώντες με τρόπο προκλητικό (ιλιγγιώδη ποσά ως δώρο σε τράπεζες και εξοπλιστικά προγράμματα), η φτώχεια, η ανεργία και η εργασιακή ανασφάλεια, η μαύρη εργασία, τα σκάνδαλα, η αστυνομοκρατία και η διόγκωση της βίας της, πυροδότησε ένα κύμα βίαιης αντίδρασης σ’ όλη τη χώρα. Σε κάθε πόλη, χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους, διαδήλωσαν μαχητικά, κατέλαβαν σταθμούς μέσων ενημέρωσης, επιτέθηκαν σε τράπεζες, κρατικές εταιρίες και οργανισμούς, πολυεθνικές, αστυνομικά τμήματα. Και αυτό κράτησε μέρες με αμείωτη ένταση. Έτσι απλά. Χωρίς καθοδήγηση, χωρίς κομματικά κίνητρα, «χωρίς παρεξήγηση».
Τα φοβικά σύνδρομα του συστήματος ενεργοποιήθηκαν ξανά μετά την μεταπολίτευση. Τα πολιτικά κόμματα, από την καθεστωτική αριστερά, ως τα παπαγαλάκια του ΛΑΟΣ, οι αστοί δημοσιογράφοι και οι κάθε λογής τηλεμαϊντανοί – διαμορφωτές της κοινής γνώμης, άλλος λίγο, άλλος πολύ, προσπάθησαν με πάθος και επιμέλεια να αμαυρώσουν το κίνημα, μιλώντας διαρκώς για πλιάτσικα, για καταστροφές μικροϊδιοκτησιών κτλ. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να πουν πως τα γεγονότα των δρόμων δεν είναι τίποτα άλλο από νεολαιίστικος χαβαλές που πρέπει να λήξει σύντομα. Ήταν όμως έτσι;
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πολιτική απάτη από το να χαρακτηρίζει κάποιος χαβαλέ, πρακτικές βίαιης αποδόμησης του υπάρχοντος. Αποδόμησης, στο φαντασιακό έστω, κοινωνικών σταθερών που προάγουν τη μίζα, το μέσον, την κατανάλωση, τη ρεμούλα. Συμβολικής, περισσότερο καταστροφής των δομών μιας κοινωνίας άδικης, αναξιοκρατικής, διεφθαρμένης. Κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος αναγνωρίζει πως η οργή των εξεγερμένων του δεκέμβρη πήγαζε από την απελπισία για την υπάρχουσα κατάσταση και το μέλλον που του ετοιμάζουν.
Η κοινωνική έκρηξη που συνέβη είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας εξέγερσης. Ήταν μαζική και βίαιη, είχε πολιτικά κίνητρα, ήταν ανεξέλεγκτη, απρόβλεπτη και απροετοίμαστη. Η δική της μέρα ήρθε τυχαία από μια σπίθα που έπεσε πάνω στα άχυρα ή φυσικά, σαν ένας σεισμός. Ήταν ένα αυθόρμητο αντανακλαστικό που δεν χρειαζόταν καμιά δικαιολόγηση για να συμβεί εκτός από την απόρριψη της ανελεύθερης και θεσμοποιημένης απάτης.
Τα γεγονότα αυτά δεν είχαν συγκεκριμένα ή κοινά μεταξύ των φορέων τους, πολιτικά προτάγματα. Άλλοι θέλαν την κατάλυση του κράτους, άλλοι την κατάληψη, άλλοι την μετάλλαξη. Όλοι όμως δεν αρκούνταν σε αυτό που ζούμε και αυτό τους ένωνε. Μια ένωση πρόσκαιρη, που διήρκεσε λίγες μέρες, σαν όλες τις εξεγέρσεις, παρά το παράδοξο του Αλμπέρ Καμί που οραματιζόταν να κάνει την εξέγερση να διαρκέσει. Να διαρκέσει δηλ. αυτό το ηδονικά μεθυστικό τραγούδι των οδοφραγμάτων και να μην μεταλλαχθεί σε πολιτειακό καθεστώς.
Η εξέγερση συνήθως ορίζεται σε αντιπαράθεση με την επανάσταση. Ναι, την επανάσταση. Αυτήν την «πολυφορεμένη» έννοια, που μπορεί ο κάθε καθωσπρέπει άνθρωπος να αναφέρει στις καθωσπρέπει συζητήσεις του. Η ίδια η λέξη έχει τόσο πολύ ουδετεροποιηθεί που μπορούμε κάλλιστα να αναφερόμαστε στο νέο επαναστατικό χαρτί υγείας, χωρίς τύψεις συνειδήσεως. Η λέξη για την οποία έκλαψαν και τυραννίστηκαν και οραματίστηκαν και αγωνίστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έγινε απλά ένα συνώνυμο της αλλαγής. Η ιστορία θα δείξει αν κατάφεραν την πιο ριζοσπαστική έννοια του λεξικού να την ξεδοντιάσουν. Και να αφήσουν χώρο, χωρίς βέβαια να υποτιμούμε την σημασία τους, μόνο στις εξεγέρσεις της μετάλλαξης του πολιτικού συστήματος (βλ. Πολυτεχνείο ‘73) και όχι της ανατροπής του. Αυτή είναι και η ουσιωδέστερη των διαφορών στις δύο έννοιες.
Από τη μια, δηλαδή, είναι ο αυθορμητισμός και η γνησιότητα της εξέγερσης, που γεννιέται για να πεθάνει, ενώ από την άλλη είναι η συνειδητή προμελέτη της επανάστασης που γεννιέται για να ζήσει και να εδραιωθεί. Η εξέγερση είναι ένα υποσύνολο της επανάστασης, χωρίς να έχει την φιλοδοξία να γίνει μια δημιουργική ανατρεπτική κανονικότητα. Κι όμως φαντάζει τόσο κοντά. Δεν είναι όμως.
Οι επαναστάσεις, αυτό το ανεξίτηλο σημάδι στην ανθρώπινη ιστορία και συνείδηση, ανεξάρτητα από το αν επιτυγχάνουν ή όχι, από το αν τις προδίδουν ή τις ατιμάζουν στη συνέχεια, είναι γεμάτες από προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση τους. Προηγείται δηλαδή του κοινωνικού ξεσπάσματος, πολιτική κινητοποίηση, ταξικές εντάσεις και διανοητικός αναβρασμός. Προϋποθέτει μια μάζα δυσαρεστημένων, που αμφισβητούν την καθεστηκυία τάξη και είναι έτοιμοι να αναλάβουν δράση. Προϋποθέτει, με άλλα λόγια, μια συνειδητότητα που δεν έρχεται αυθόρμητα, αλλά κατόπιν πολιτικής δουλειάς χρόνων και επανατοποθέτησης ερωτημάτων για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Πώς θα γίνει, από ποιούς/ες, αν θα δημιουργήσει μπολσεβίκικα κράτη ή θα καταργήσει τα κράτη, και τόσα άλλα δύσκολα ερωτήματα. Όσο οι άνθρωποι δεν αναρωτιούνται για το αν οι πρωθυπουργοί, οι βασιλιάδες, οι καπιταλιστές, οι ιερείς, οι στρατηγοί, οι εισαγγελείς, οι γραφειοκράτες έχουν κάποια κοινωνική χρησιμότητα, όσο οι άνθρωποι, όντας αδύναμοι κάτω από την μπότα του συστήματος, δεν κατανοούν ότι η δικιά τους υποχωρητικότητα και αδιαφορία δίνει βορά στο στόμα του λύκου ή αλλιώς επιτρέπει στην κυριαρχία να υφίσταται, τόσο η επανάσταση θα παραμένει σλόγκαν για διαφημίσεις. Τόσο οι πρόσφατες εξεγέρσεις στην Ελλάδα, στο Παρίσι, στην Αλβανία, κ.α. δεν θα έρχονται στο «δια ταύτα». Τι έπεται, τι κάνουμε μετά.
Το στοίχημα αυτό εκτυλίσσεται σήμερα. Γιατί το πρώτο βήμα, ο επαναπροσδιορισμός των όρων του «παιχνιδιού», έγινε. Το θεριό φοβήθηκε. Το θέμα είναι πως θα μετουσιωθούν, οι παρακαταθήκες του Δεκέμβρη, σε αιχμηρό πολιτικό λόγο και πράξεις αμφισβήτησης, αλληλεγγύης ανατροπής.
----------------------------------------------
Σάββατο 27
Με ποιο τρόπο επιβάλλονται οι φαρμακοβιομηχανίες στην υγεία; Τα φάρμακα τους θεραπεύουν ή εξαλείφουν τα συμπτώματα κρύβοντας τις αιτίες κάτω από το χαλί; Πως επενδύουν στο χρηματιστήριο του πόνου και της ελπίδας; (7.00μμ)
Ακολουθεί συναυλία με τα «Μεθυσμένα ξωτικά» και τους «Κρεσέντο» (10.00μμ)
Στην υγειά μας όταν λέμε, λέμε κάτω τα φαρμάκια…
Ο Ασκληπιός λατρεύεται στην αρχαία Ελλάδα ως η ιαματική δύναμη της φύσης, σε ψηλά, καταπράσινα και ηλιόλουστα βουνά. Ο Ιπποκράτης, καταγράφει πρώτος συστηματικά τη γνώση της ίασης, θεωρεί τον οργανισμό σύνολο, παραπέμπει στη θεραπευτική δύναμη της φυσικής τροφής και ορκίζεται να ωφελεί με τη θεραπεία του και όχι να βλάπτει. Η ιπποκράτεια ιατρική είναι σήμερα τύποις και ένορκα αναγνωρισμένη, απλώς τυγχάνει κάποιων σύγχρονων αναπτυξιακών φροντίδων, πρωτίστως δε, της εξειδίκευσης και της εκβιομηχάνισης…
Η φαρμακοβιομηχανία, θεμελιώνεται στις αρχές του 20αιώνα. Δύο πανίσχυρες οικονομικά ομάδες, οι Rockefeller στις ΗΠΑ και οι Rothschild στη Ευρώπη αναλαμβάνουν τη στελέχωση της. Το μέγεθος της επένδυσης και ο συντονισμός με ευρωκοινοβούλιο, ΟΗΕ, Παγκόσμιο Οργανισμό Τροφίμων, κ.α, είναι σε θέση να ορίσουν ένα καθόλα νέο υγειονομικό μοντέλο. Βιομηχανικό και προσοδοφόρο.
Κατά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο η standard oil των Rockefeller και η ΙG farben, πολυεθνική με έδρα στη Γερμανία, αν και οι κύριες μέτοχοι η μία της άλλης, «ανταγωνίζονται» την πρωτιά στους τομείς των φαρμακευτικών και πετροχημικών. Η IG FARBEN χρηματοδoτεί την ανέλιξη του Χίτλερ, διευθύνει πειράματα σε κρατούμενους του Άουσβιτς και καταδικάζεται για μαζικές δολοφονίες στη Νυρεμβέργη. Η ήττα της Γερμανίας και η διαπόμπευση της στην κοινή γνώμη, φέρνει μεν στο φως στοιχεία πρότερου φαρμακοβιομηχανικού βίου όμως δεν ανακόπτει τη ροή του. Η ΙG FARBEN μετά την καταδίκη της αποσχίζεται και οι θυγατρικές Agfa, Bayer και basf χαίρουν σήμερα άκρας ισχύος. Το μοντέλο συνένωσης συμφερόντων (καρτέλ φαρμάκων) εξακολουθεί να εφαρμόζεται χαρίζοντας στις ισχυρότερες εταιρείες το απόλυτο σχεδόν μονοπώλιο της αγοράς.
Η φαρμακοβιομηχανία κατάφερε να ελέγξει την εκπαίδευση των γιατρών και την εφαρμογή της ιατρικής αποκρύπτοντας γνώσεις φυσικής θεραπείας, επιβραβεύοντας υλικά τους καλύτερους πωλητές ιατρούς και αναδεικνύοντας αυθεντίες - επιστήμονες που προπαγανδίζουν και προωθούν όλο και περισσότερα, ακριβότερα, και «αναγκαία» φάρμακα.
Προς περαιτέρω διεύρυνση της αγοράς διευρύνονται τα όρια της ασθένειας. Οι φυσιολογικές τιμές των εργαστηριακών δεικτών στενεύουν και περιλαμβάνουν λιγότερους υγιείς, η εγκυμοσύνη γίνεται ασθένεια και «προς πρόληψη» συνίσταται ευρύ φάσμα φαρμάκων διαφορετικού αρχικού προορισμού. Φάρμακα κατά της χοληστερίνης, ασπιρίνες και αντιβιοτικά χορηγούνται ως προληπτικά καρδιαγγειακών νόσων, οιστρογόνα και άλλες ορμόνες ως πρόληψη οστεοπόρωσης κ.ο.κ. Τα νήπια εμβολιάζονται υποχρεωτικά και η προπαγανδιστική ετήσια επιδημιολογία (τρελές αγελάδες, νόσος του άνθρακα, sars, πτηνών, χοίρων) οδηγεί χιλιάδες ενήλικες και παιδιά σε επανειλημμένο εμβολιασμό.
Στο δεδικασμένο της Νυρεμβέργης στηρίζεται και μία νέα, ομαδικώς υπογεγραμμένη, μήνυση στην οποία κατονομάζονται οι ισχυρότερες φαρμακοβιομηχανίες ως υπεύθυνες γενοκτονίας και άλλοι, όπως οι Τζωρτζ Μπους, Κοντολίζα Ράις, Τόνυ Μπλερ, «Γιατροί Χωρίς Σύνορα», καναλάρχες, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, ως συνυπεύθυνοι. Η υπόθεση παραμένει εκκρεμής όπως και πολλές άλλες μηνύσεις εναντίων φαρμακευτικών ανά τον κόσμο.
Το ιατρικό κατεστημένο αντιδρά σύσσωμο στις εναντίον του απόπειρες. Ο κατάλογος των γιατρών που καταδικάστηκαν ως παρεκκλίνοντες είναι μακρύς. Κάθε ιατρική παρότρυνση προς φυσική, μη εμπορική θεραπεία, δυσχεραίνεται. Άδειες ασκήσεως επαγγέλματος ιατρών αφαιρούνται λόγω χρήσεως «μη αναγνωρισμένων μεθόδων» και η επιτροπή κώδικα διατροφής στις ΗΠΑ έχει ορίσει ανώτερα επιτρεπόμενα όρια στη χορήγηση φυσικών ουσιών.
Ο γιατρός Χάμερ φυλακίστηκε διότι απέτρεπε καρκινοπαθείς από τη χημειοθεραπεία, την οποία εξακολουθεί, μετά την αποφυλάκιση του, να αποκαλεί δηλητηρίαση. Ο Χάμερ χαρακτηρίζει τον καρκίνο ψυχοσωματικό φαινόμενο επαναλαμβάνοντας, ως προς αυτό, τον Βίλχελμ Ράιχ ο οποίος επίσης κυνηγήθηκε και πέθανε στη φυλακή. Ο Ράιχ συνέδεσε την ψυχική ασθένεια με την κοινωνική παθογένεια και με σωματικές εκδηλώσεις και προσπάθησε να θεραπεύσει νευρώσεις, σχιζοφρένειες και καρκίνο με φυσικές μη πατενταρισμένες μεθόδους. Πάντως η αντιμετώπιση των παρενεργειών της χημειοθεραπείας με πρόσθετα φάρμακα αποδίδει περισσότερα στην αγορά φαρμάκων από ότι η ίδια η χημειοθεραπεία.
Ο ανταγωνισμός στο εσωτερικό της φαρμακοβιομηχανίας πολλαπλώς καταγράφηκε στα μ.μ.ε ως αντιπαράθεση «αυθεντικών» έναντι φθηνών αλλά «αντιεπιστημονικών» φαρμάκων. Ο ανταγωνισμός αυτός αλλά και η κατασυκοφάντηση της φυσικής θεραπείας αποτελούν ενδείξεις εκείνου που μία λογιστική έρευνα αποδεικνύει. Οι φαρμακευτικές βρίσκονται στην κορυφή των επικερδέστερων επιχειρήσεων, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η καθεστωτική ιατρική δεν μπορεί να αρνηθεί ρητά τις παρενέργειες των χημικών φαρμάκων. Κανείς γιατρός δεν αγνοεί το καρκινογόνο των φαρμάκων της χοληστερίνης ή των ορμονών, τη ζημιά που κάνουν στις αρθρώσεις τα αντιφλεγμονώδη, την καταστροφή του κολλαγόνου από την ασπιρίνη, τον εθισμό των αντικαταθλιπτικών. Διάφορα αντιαρθριτικά, αντιδιαρροικά, καταπραϋντικά, αντιφλεγμονώδη, καρδιορυθμιστικά έχουν κατά καιρούς αποσυρθεί λόγω παρενεργειών (τυφλώσεις, θάνατοι, αποβολές, γενετικές ανωμαλίες κ.α). Υπάρχουν δημόσιες μαρτυρίες για την έσχατη βλαπτικότητα των εμβολίων και αναφέρουν επιμολύνσεις, παρενέργειες στο νευρικό σύστημα, αυτισμό, θάνατο. Κανένας γιατρός δεν θα ισχυριστεί ότι το εμβόλιο κατά της ηπατίτιδας Β αποτρέπει τη μετάδοση της … Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να εξαφανίζουν την πληροφορία της παρενέργειας στα πλαίσια της προπαγάνδας είτε να παρουσιάζουν ή και να αντιλαμβάνονται, την παρενέργεια ως το «μη χείρον». «Οι πραγματικές παρενέργειες όλων των χημικών φαρμάκων», βιβλίο που συνέταξαν γιατροί στις ΗΠΑ, αποσύρθηκε λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του.
Η βλαπτικότητα της σύγχρονης φαρμακευτικής ενισχύεται και από ένα σχεδόν φιλοσοφικής φύσεως προσανατολισμό που θέτει σε προτεραιότητα την εξαφάνιση των νοσωδών συμπτωμάτων αλλά αρνείται να διερευνήσει την αιτία. Έτσι, σε παθήσεις αρτηριακών τοιχωμάτων με σύμπτωμα υπέρτασης καταστέλλεται η υπέρταση με μείωση του όγκου του αίματος ή αλλιώς, όταν η συμπτωματολογία της ασθένειας συγκεντρώνεται σε ένα όργανο, γίνεται παρέμβαση στο μεμονωμένο όργανο και όταν μία δηλητηρίαση προκαλέσει διάρροια, το πιθανότερο είναι να χορηγηθεί αντιδιαρροικό…
Ο πολλαπλός διαχωρισμός που εισάγει η εφαρμοσμένη ιατρική ως διαχωρισμός αιτίας – συμπτώματος, σωματικής – ψυχικής έκφρασης, ακόμα και ως διαχωρισμός του ενός οργάνου από το διπλανό του, προσωποποιείται στο διαχωρισμό ειδήμονα ιατρού και αδαή ασθενή όπου ο πρώτος καθυποτάσσει το δεύτερο. Η ιατρογένεση της ασθένειας, κατά τον Ίβαν Ίλιτσς, εντοπίζεται πέρα από την τοξικότητα και τις παρενέργειες, σε μία απώλεια της αυτονομίας. Η έλλειψη αυτενέργειας έχει ως αποτέλεσμα, βιώματα όπως η γέννηση, ο πόνος, ο θάνατος, να καθίστανται ετεροκαθορισμένα.
Στο βαθμό που μπορεί – κάτω από αυτές τις συνθήκες - μία εμπειρική θεώρηση της υγείας να είναι εφικτή, η άρρηκτη σύνδεση της με τη διατροφή, την κίνηση, το κλίμα, το περιβάλλον, τον ψυχισμό, με τα πάντα, φαντάζει πιο πιθανή. Ο τρόπος με τον οποίο ο οργανισμός εισάγει, επεξεργάζεται και εξάγει συστατικά, απαιτεί συνολική συμμετοχή, μη εξαιρουμένου του εγκεφάλου και της σκέψης συνειδητής ή υποσυνείδητης. Οι δυσλειτουργίες, ως χρόνιες ελλείψεις αναγκαίων στοιχείων είτε ως συσσωρεύσεις βλαπτικών, είναι συνολικές και τα αναγκαία ή βλαπτικά αυτά στοιχεία υπεισέρχονται τόσο στη φυσική όσο και στην ψυχολογική σφαίρα.
Ο οργανισμός διαθέτει ένα ισχυρό σύστημα αυτοίασης. Μία διάρροια, μία ρινική καταρροή, ένας πυρετός, αποτελούν υπερεντατικές αναγκαίες εκκαθαρίσεις και είναι συγχρόνως συμπτώματα ασθένειας και η αρχή της θεραπείας. Αφθονούν στη φύση ουσίες όπως η βιταμίνη C, οι οποίες διαφεύγοντας της πατέντας είναι θεραπευτικές. Αν η επιθυμία για υγεία είναι επιθυμία για ζωή τότε για να σκεφτούμε την υγεία πρέπει να σκεφτούμε τη ζωή. Δεν είναι οδηγία η ζωή. Αλληλεπίδραση, πόνος, χαρά και αναθεώρηση ναι, όχι όμως οδηγία. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς τον κόσμο της. Τους υπόλοιπους ανθρώπους, τη γη, τα ζώα, τη φύση. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς την πράξη, χωρίς τη σκέψη, δεν υπάρχει υγεία χωρίς ζωή.
------------------------------------------------------
Κυριακή 28-6 Η επίθεση του κράτους ενάντια στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα είναι πολύπλευρη, καλπάζουσα και όλο και πιο ασφυκτική. Ο κλοιός σφίγγει γύρω από εργάτες μετανάστες, καταλήψεις, αυτοοργανομένους χώρους, ευρύτερα κινήματα διεκδίκησης. Ποιες οι παράμετροι των παραπάνω και πως θα οργανώσουμε την αντίστασή μας; (7:30μμ)
Ακολουθεί φαγοπότι με ζωντανή μουσική από τους Λευτέρη και Σπύρο Παναγιωτάκη (κρητικά) και τη «Λαική οργή» (ρεμπέτικα) (10.00μμ)
Ο ΚΛΟΙΟΣ
Μια σειρά γεγονότων από διαφορετικές φαινομενικά μεριές μας δηλώνουν ολοφάνερα ότι όλους αυτούς που διεκδικούνε με όρους κινήματος, λιγότερο ή περισσότερο μαζικού, οι κρατούντες σιγά σιγά τους ‘’περικυκλώνουν’’, με στόχο το λιγότερο τη φίμωση και τον παροπλισμό τους.
Η ενορχηστρωμένη αυτή επίθεση γίνεται ήδη απροκάλυπτη με μαζικά πυρά εναντίων του τελευταίου τροχού της κοινωνικής άμαξας, δηλαδή τους μετανάστες. Πριν μία εβδομάδα οι 27 της ΕΕ έλαβαν αποφάσεις που αφορούν στο θέμα της "λαθρο"μετανάστευσης. Οι 27 είναι σύμφωνοι ως προς το θέμα της ΄΄δίκαιης κατανομής των βαρών που συνεπάγεται αυτή΄΄. Πέτυχαν ενίσχυση της συνεργασίας για τη φύλαξη των συνόρων μέσω της FRONTEX (νομιμοποιώντας για πρώτη φορά το δικαίωμα διενέργειας συλλήψεων και ανακρίσεων στον ελλαδικό χώρο από μπάτσους ευρωπαίους), αλλά και τη διενέργεια κοινών πτήσεων των κρατών μελών σε σχέση με την επιστροφή των ''λαθρο''μεταναστών.
Στην Ελλάδα οι επιχειρήσεις "σκούπα" στην πλατεία της Ομόνοιας και στις γύρω περιοχές εξελίσσονται ακόμα και αυτή την στιγμή. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι μπάτσοι επιδίδονται σε τέτοιες αθλιότητες αλλά αυτή τη φορά η ένταση και η χρονική έκταση των επιχειρήσεων προσδίδουν τόνο αποφασιστικό και οριστικό. Ο πολιτικός τους προϊστάμενος δήλωσε ευθαρσώς ότι πολύ σύντομα η πλατεία θα έχει "καθαρίσει".
Σε μια άλλη γωνιά του σκηνικού που περιγράφουμε, βάλλονται οι προωθημένοι διαδηλωτές, που αντί να κλειστούν οριστικά στο καβούκι τους στη θέα του οργουελικού σκηνικού με τις κάμερες, τα δακρυγόνα, τις μπλε στολές και τα κλομπ, αμύνονται εμπράκτως. Τα μαντήλια, τα κράνη, οι αντιασφυξιογόνες μάσκες, τα malox, είναι αυτή την εποχή (δε ξέρουμε στο μέλλον τι θα βρεθεί) εργαλεία για να είναι εφικτή από τους διαδηλωτές η διεκδίκηση του δημόσιου χώρου σε περιπτώσεις βίαιης καταστολής. Με την γνωστή διάταξη περί ποινικοποίησης της κουκούλας που τέθηκε σε ισχύ πρόσφατα, προβλέπονται βαριές ποινές για τους διαδηλωτές που ''προβαίνουν σε έκνομες ενέργειες με απόκρυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου τους.''
Είναι τόσο παθιασμένοι με την εφαρμογή των σχεδίων τους που τους πέφτει η μάσκα του λιμοκοντόρου της σύγχρονης Ευρώπης και μοστράρουν το χυδαίο πρόσωπο του δεξιού παλιάς κοπής. Σα τον χωροφύλακα που απαιτούσε την καρέκλα καθήμενου όταν έμπαινε στα καφενεία. Μας το ΄παν τελευταία φορά πριν 31 χρόνια, σήμερα μας το ξαναλέν: "Αυτεπάγγελτα θα διώκεται όποιος έχοντας καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του θα υβρίζει τους αστυνομικούς''. Δίδοντας διευκρινήσεις ο δένδιας δήλωσε ότι ''αν τμήμα πορείας διαπράξει αυτό το φοβερά κολάσιμο έγκλημα θα συλλαμβάνονται άπαντες.''
Δε τους φτάνει που φιρί φιρί το παν να απαγορεύσουν τις διαδηλώσεις, θέλουν να βάλουν χέρι και στους χώρους ζύμωσης των ιδεών. Στα ορμητήρια των διαδηλώσεων. Στους χώρους που το μακρύ χέρι του κράτους δεν μπορεί να φτάσει. Δε μιλάμε για τα εδώ και δεκαετίες πουλημένα και ελεγχόμενα συνδικάτα της ΓΣΣΕ, της ΑΔΕΔΥ, και άλλους θεσμικούς φορείς, αλλά για τους αυτοοργανωμένους χώρους αντίστασης. Πανεπιστήμια, στέκια, καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς και όλες τις εστίες αντίστασης που υπήρχαν, αλλά και άλλες πολλές που γέννησε ο Δεκέμβρης της εξέγερσης.
Το θέμα του ασύλου είναι καιρό τώρα στην επικαιρότητα αλλά είναι αξιοσημείωτη η παρέμβαση του κομματόσκυλου της ''σοσιαλιστικής'' αντιπολίτευσης και αγωνιστή του ΄73 σκανδαλίδη. Έσπευσε χαρούμενος και ακάλεστος να προτείνει στην κυβέρνηση να απομακρύνει το πολυτεχνείο από τα ιστορικά κτίρια του κέντρου της Αθήνας και αυτά να μετατραπούν σε μουσείο!!!
Αλλά ο πιο φουριόζος απ' όλους είναι ο εισαγγελέας μαριονέτα της κυβέρνησης, ο πολύς σανιδάς. Με το ένα χέρι καβατζώνει το φάκελο που ενοχοποιεί τους ληστές του δημοσίου πλούτου με τα γεγονότα στο παπαδοβούνι (το λεγόμενο άγιο όρος), ενώ με το άλλο συντάσσει προτάσεις και ετοιμάζει φιρμάνια σε συνεργασία με στελέχη της αστυνομίας για το πως θα βάλουνε επιτέλους χέρι στα στέκια και τις καταλήψεις. Θωρακίζουν ηθικά τις προτάσεις τους με την γκεμπελική μέθοδο της λάσπης. Λένε ότι όλο και τίποτα απαγορευμένες ουσίες θα βρεθούν, όλο και τίποτα κρυμμένα οπλοστάσια. Επειδή προφανώς δεν υπάρχουν, μήπως σκοπεύουν να τα βρουν με το στανιό;;;;;
Ήδη, για να έρθουμε και στα Χανιά, πριν δύο βδομάδες οι μπάτσοι φόρτωσαν με την βοήθεια ενός ρουφιάνου τους, σε δύο γνωστούς μετανάστες ένα εμπρησμό κρατικού αυτοκινήτου και προσπάθησαν να τους παραπέμψουν με τον αντιτρομοκρατικό. Γνωστούς λόγω της παρουσίας τους στα πέριξ του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης. Οι μετανάστες της συγκεκριμένης συλλογικότητας με αυτοοργανωμένες διαδικασίες και έχοντας τη συμπαράσταση μεγάλου κομματιού της κοινωνίας που ζει στα Χανιά, διεξήγαγαν μια απεργία πείνας 15 ατόμων που κατέληξε με νίκη. Εξέλιξη πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα.
Αυτά, μεταξύ άλλων, στη γενέτειρα του υπουργού των μπάτσων, τον θορύβησαν. Αντικατέστησε αμέσως τον αστυνομικό διευθυντή και το νέο δόγμα το βιώνουμε ήδη. Εξάλλου το δήλωσε: '' Ο εχθρός είναι οι λαθρομετανάστες και οι αναρχικοί ''. Είναι η πρώτη φορά που εμφανίζονται ΜΑΤ στις διαδηλώσεις στα Χανιά. Ακόμα και στις εθιμοτυπικές όπως αυτή της πρωτομαγιάς. Οι περιπολίες των ''ειδικών φρουρών'' που συνοδεύονται από συλλήψεις μεταναστών και παρενοχλήσεις περαστικών είναι επί 24ώρου βάσεως. Οποιαδήποτε δίκη κινηματικού περιεχομένου γίνεται στα Χανιά, πλαισιώνεται από πλήθος μπάτσων όλων των βαθμών και όλων των στολών.
Αρωγοί σ' αυτήν την πολύπλευρη επίθεση των κρατούντων στα κομμάτια της κοινωνίας που προωθούνται κινηματικά είναι η πλειοψηφία των δημοσιογράφων των ΜΜΕ, οι καλοθελητές πληρωμένοι μαϊντανοί των τηλεοπτικών παραθύρων όπως ο Γρυσπολάκης ο οποίος έχει αναγάγει σε χόμπι τη συκοφάντηση των καταλήψεων της Rosa Nera και του κτιρίου Παπαδοπέτρου, καθώς και οι λογής αγανακτισμένοι πολίτες που η κρίση αυξάνει των αριθμό τους.
Όλος αυτός ο συρφετός που δυναστεύει την κοινωνία μοιάζει να βιάζεται. Προς τι αυτή η πρεμούρα να τελειώνουν με όλους εμάς το συντομότερο δυνατό; Τι θέλουν να προλάβουν; Βλέπουν κάτι που εμείς δε βλέπουμε; Ίσως. Μήπως ο ελληνικός δεκέμβρης, που τα αφεντικά φοβήθηκαν μη γίνει πανευρωπαϊκός, τους έχει προκαλέσει πανικό; Αν συμβαίνει αυτό η επίθεση που κλιμακώνουν εκτός από σφοδρή θα είναι και άξεστη. Βάλλουν όλους εμάς, αλλά ο στρατηγικός τους στόχος είναι άλλος. Χτυπούν τον άνθρωπο του καναπέ, τον ανυποψίαστο, τον υποψιασμένο αλλά προς το παρόν αδρανή. Χτυπούν δηλαδή τους εν δυνάμει διαδηλωτές. Η σκέψη ότι όλοι αυτοί, που είναι και οι περισσότεροι, ίσως κάποτε μιλήσουν με όρους κινήματος τους προκαλεί ναυτία.
Επιβάλλεται να μην μας πιάσουν ούτε αδιάβαστους, ούτε απροετοίμαστους. Ας είναι η σημερινή εκδήλωση η αφετηρία για να ξεκινήσει ένας διάλογος όχι ευρύτερος σε θεματική αλλά συγκεκριμένος, μεταξύ όλων των συνιστωσών του κινήματος. Για να οργανώσουμε έγκαιρα και αποτελεσματικά την αντίστασή μας που θα έχει προοπτικές επίθεσης, αυτή τη φορά δικιάς μας.
Κατάληψη Rosa Nera
Χανιά 28 Ιούνη 2009
ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΑ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ
Παρασκευή 26-6 Με αφορμή τα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη μια γενικότερη συζήτηση για τα χαρακτηριστικά των εξεγέρσεων και τη σχέση τους με τις προοπτικές της επανάστασης (8:30μμ)
Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
Τα γεγονότα του Δεκέμβρη άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στην ελληνική κοινωνία, όχι τόσο για την αφορμή τους, εφόσον αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε δυστυχώς η τελευταία, όσο για την ένταση και την έκτασή τους. Η δολοφονία του νεαρού Γρηγορόπουλου από μπάτσο, στην δεδομένη ιστορική συγκυρία, όπου κυρίαρχα θέματα στην πολιτική επικαιρότητα είναι η καπιταλιστική κρίση και η αντιμετώπισή της από τους κυβερνώντες με τρόπο προκλητικό (ιλιγγιώδη ποσά ως δώρο σε τράπεζες και εξοπλιστικά προγράμματα), η φτώχεια, η ανεργία και η εργασιακή ανασφάλεια, η μαύρη εργασία, τα σκάνδαλα, η αστυνομοκρατία και η διόγκωση της βίας της, πυροδότησε ένα κύμα βίαιης αντίδρασης σ’ όλη τη χώρα. Σε κάθε πόλη, χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους, διαδήλωσαν μαχητικά, κατέλαβαν σταθμούς μέσων ενημέρωσης, επιτέθηκαν σε τράπεζες, κρατικές εταιρίες και οργανισμούς, πολυεθνικές, αστυνομικά τμήματα. Και αυτό κράτησε μέρες με αμείωτη ένταση. Έτσι απλά. Χωρίς καθοδήγηση, χωρίς κομματικά κίνητρα, «χωρίς παρεξήγηση».
Τα φοβικά σύνδρομα του συστήματος ενεργοποιήθηκαν ξανά μετά την μεταπολίτευση. Τα πολιτικά κόμματα, από την καθεστωτική αριστερά, ως τα παπαγαλάκια του ΛΑΟΣ, οι αστοί δημοσιογράφοι και οι κάθε λογής τηλεμαϊντανοί – διαμορφωτές της κοινής γνώμης, άλλος λίγο, άλλος πολύ, προσπάθησαν με πάθος και επιμέλεια να αμαυρώσουν το κίνημα, μιλώντας διαρκώς για πλιάτσικα, για καταστροφές μικροϊδιοκτησιών κτλ. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να πουν πως τα γεγονότα των δρόμων δεν είναι τίποτα άλλο από νεολαιίστικος χαβαλές που πρέπει να λήξει σύντομα. Ήταν όμως έτσι;
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πολιτική απάτη από το να χαρακτηρίζει κάποιος χαβαλέ, πρακτικές βίαιης αποδόμησης του υπάρχοντος. Αποδόμησης, στο φαντασιακό έστω, κοινωνικών σταθερών που προάγουν τη μίζα, το μέσον, την κατανάλωση, τη ρεμούλα. Συμβολικής, περισσότερο καταστροφής των δομών μιας κοινωνίας άδικης, αναξιοκρατικής, διεφθαρμένης. Κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος αναγνωρίζει πως η οργή των εξεγερμένων του δεκέμβρη πήγαζε από την απελπισία για την υπάρχουσα κατάσταση και το μέλλον που του ετοιμάζουν.
Η κοινωνική έκρηξη που συνέβη είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας εξέγερσης. Ήταν μαζική και βίαιη, είχε πολιτικά κίνητρα, ήταν ανεξέλεγκτη, απρόβλεπτη και απροετοίμαστη. Η δική της μέρα ήρθε τυχαία από μια σπίθα που έπεσε πάνω στα άχυρα ή φυσικά, σαν ένας σεισμός. Ήταν ένα αυθόρμητο αντανακλαστικό που δεν χρειαζόταν καμιά δικαιολόγηση για να συμβεί εκτός από την απόρριψη της ανελεύθερης και θεσμοποιημένης απάτης.
Τα γεγονότα αυτά δεν είχαν συγκεκριμένα ή κοινά μεταξύ των φορέων τους, πολιτικά προτάγματα. Άλλοι θέλαν την κατάλυση του κράτους, άλλοι την κατάληψη, άλλοι την μετάλλαξη. Όλοι όμως δεν αρκούνταν σε αυτό που ζούμε και αυτό τους ένωνε. Μια ένωση πρόσκαιρη, που διήρκεσε λίγες μέρες, σαν όλες τις εξεγέρσεις, παρά το παράδοξο του Αλμπέρ Καμί που οραματιζόταν να κάνει την εξέγερση να διαρκέσει. Να διαρκέσει δηλ. αυτό το ηδονικά μεθυστικό τραγούδι των οδοφραγμάτων και να μην μεταλλαχθεί σε πολιτειακό καθεστώς.
Η εξέγερση συνήθως ορίζεται σε αντιπαράθεση με την επανάσταση. Ναι, την επανάσταση. Αυτήν την «πολυφορεμένη» έννοια, που μπορεί ο κάθε καθωσπρέπει άνθρωπος να αναφέρει στις καθωσπρέπει συζητήσεις του. Η ίδια η λέξη έχει τόσο πολύ ουδετεροποιηθεί που μπορούμε κάλλιστα να αναφερόμαστε στο νέο επαναστατικό χαρτί υγείας, χωρίς τύψεις συνειδήσεως. Η λέξη για την οποία έκλαψαν και τυραννίστηκαν και οραματίστηκαν και αγωνίστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έγινε απλά ένα συνώνυμο της αλλαγής. Η ιστορία θα δείξει αν κατάφεραν την πιο ριζοσπαστική έννοια του λεξικού να την ξεδοντιάσουν. Και να αφήσουν χώρο, χωρίς βέβαια να υποτιμούμε την σημασία τους, μόνο στις εξεγέρσεις της μετάλλαξης του πολιτικού συστήματος (βλ. Πολυτεχνείο ‘73) και όχι της ανατροπής του. Αυτή είναι και η ουσιωδέστερη των διαφορών στις δύο έννοιες.
Από τη μια, δηλαδή, είναι ο αυθορμητισμός και η γνησιότητα της εξέγερσης, που γεννιέται για να πεθάνει, ενώ από την άλλη είναι η συνειδητή προμελέτη της επανάστασης που γεννιέται για να ζήσει και να εδραιωθεί. Η εξέγερση είναι ένα υποσύνολο της επανάστασης, χωρίς να έχει την φιλοδοξία να γίνει μια δημιουργική ανατρεπτική κανονικότητα. Κι όμως φαντάζει τόσο κοντά. Δεν είναι όμως.
Οι επαναστάσεις, αυτό το ανεξίτηλο σημάδι στην ανθρώπινη ιστορία και συνείδηση, ανεξάρτητα από το αν επιτυγχάνουν ή όχι, από το αν τις προδίδουν ή τις ατιμάζουν στη συνέχεια, είναι γεμάτες από προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση τους. Προηγείται δηλαδή του κοινωνικού ξεσπάσματος, πολιτική κινητοποίηση, ταξικές εντάσεις και διανοητικός αναβρασμός. Προϋποθέτει μια μάζα δυσαρεστημένων, που αμφισβητούν την καθεστηκυία τάξη και είναι έτοιμοι να αναλάβουν δράση. Προϋποθέτει, με άλλα λόγια, μια συνειδητότητα που δεν έρχεται αυθόρμητα, αλλά κατόπιν πολιτικής δουλειάς χρόνων και επανατοποθέτησης ερωτημάτων για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Πώς θα γίνει, από ποιούς/ες, αν θα δημιουργήσει μπολσεβίκικα κράτη ή θα καταργήσει τα κράτη, και τόσα άλλα δύσκολα ερωτήματα. Όσο οι άνθρωποι δεν αναρωτιούνται για το αν οι πρωθυπουργοί, οι βασιλιάδες, οι καπιταλιστές, οι ιερείς, οι στρατηγοί, οι εισαγγελείς, οι γραφειοκράτες έχουν κάποια κοινωνική χρησιμότητα, όσο οι άνθρωποι, όντας αδύναμοι κάτω από την μπότα του συστήματος, δεν κατανοούν ότι η δικιά τους υποχωρητικότητα και αδιαφορία δίνει βορά στο στόμα του λύκου ή αλλιώς επιτρέπει στην κυριαρχία να υφίσταται, τόσο η επανάσταση θα παραμένει σλόγκαν για διαφημίσεις. Τόσο οι πρόσφατες εξεγέρσεις στην Ελλάδα, στο Παρίσι, στην Αλβανία, κ.α. δεν θα έρχονται στο «δια ταύτα». Τι έπεται, τι κάνουμε μετά.
Το στοίχημα αυτό εκτυλίσσεται σήμερα. Γιατί το πρώτο βήμα, ο επαναπροσδιορισμός των όρων του «παιχνιδιού», έγινε. Το θεριό φοβήθηκε. Το θέμα είναι πως θα μετουσιωθούν, οι παρακαταθήκες του Δεκέμβρη, σε αιχμηρό πολιτικό λόγο και πράξεις αμφισβήτησης, αλληλεγγύης ανατροπής.
----------------------------------------------
Σάββατο 27
Με ποιο τρόπο επιβάλλονται οι φαρμακοβιομηχανίες στην υγεία; Τα φάρμακα τους θεραπεύουν ή εξαλείφουν τα συμπτώματα κρύβοντας τις αιτίες κάτω από το χαλί; Πως επενδύουν στο χρηματιστήριο του πόνου και της ελπίδας; (7.00μμ)
Ακολουθεί συναυλία με τα «Μεθυσμένα ξωτικά» και τους «Κρεσέντο» (10.00μμ)
Στην υγειά μας όταν λέμε, λέμε κάτω τα φαρμάκια…
Ο Ασκληπιός λατρεύεται στην αρχαία Ελλάδα ως η ιαματική δύναμη της φύσης, σε ψηλά, καταπράσινα και ηλιόλουστα βουνά. Ο Ιπποκράτης, καταγράφει πρώτος συστηματικά τη γνώση της ίασης, θεωρεί τον οργανισμό σύνολο, παραπέμπει στη θεραπευτική δύναμη της φυσικής τροφής και ορκίζεται να ωφελεί με τη θεραπεία του και όχι να βλάπτει. Η ιπποκράτεια ιατρική είναι σήμερα τύποις και ένορκα αναγνωρισμένη, απλώς τυγχάνει κάποιων σύγχρονων αναπτυξιακών φροντίδων, πρωτίστως δε, της εξειδίκευσης και της εκβιομηχάνισης…
Η φαρμακοβιομηχανία, θεμελιώνεται στις αρχές του 20αιώνα. Δύο πανίσχυρες οικονομικά ομάδες, οι Rockefeller στις ΗΠΑ και οι Rothschild στη Ευρώπη αναλαμβάνουν τη στελέχωση της. Το μέγεθος της επένδυσης και ο συντονισμός με ευρωκοινοβούλιο, ΟΗΕ, Παγκόσμιο Οργανισμό Τροφίμων, κ.α, είναι σε θέση να ορίσουν ένα καθόλα νέο υγειονομικό μοντέλο. Βιομηχανικό και προσοδοφόρο.
Κατά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο η standard oil των Rockefeller και η ΙG farben, πολυεθνική με έδρα στη Γερμανία, αν και οι κύριες μέτοχοι η μία της άλλης, «ανταγωνίζονται» την πρωτιά στους τομείς των φαρμακευτικών και πετροχημικών. Η IG FARBEN χρηματοδoτεί την ανέλιξη του Χίτλερ, διευθύνει πειράματα σε κρατούμενους του Άουσβιτς και καταδικάζεται για μαζικές δολοφονίες στη Νυρεμβέργη. Η ήττα της Γερμανίας και η διαπόμπευση της στην κοινή γνώμη, φέρνει μεν στο φως στοιχεία πρότερου φαρμακοβιομηχανικού βίου όμως δεν ανακόπτει τη ροή του. Η ΙG FARBEN μετά την καταδίκη της αποσχίζεται και οι θυγατρικές Agfa, Bayer και basf χαίρουν σήμερα άκρας ισχύος. Το μοντέλο συνένωσης συμφερόντων (καρτέλ φαρμάκων) εξακολουθεί να εφαρμόζεται χαρίζοντας στις ισχυρότερες εταιρείες το απόλυτο σχεδόν μονοπώλιο της αγοράς.
Η φαρμακοβιομηχανία κατάφερε να ελέγξει την εκπαίδευση των γιατρών και την εφαρμογή της ιατρικής αποκρύπτοντας γνώσεις φυσικής θεραπείας, επιβραβεύοντας υλικά τους καλύτερους πωλητές ιατρούς και αναδεικνύοντας αυθεντίες - επιστήμονες που προπαγανδίζουν και προωθούν όλο και περισσότερα, ακριβότερα, και «αναγκαία» φάρμακα.
Προς περαιτέρω διεύρυνση της αγοράς διευρύνονται τα όρια της ασθένειας. Οι φυσιολογικές τιμές των εργαστηριακών δεικτών στενεύουν και περιλαμβάνουν λιγότερους υγιείς, η εγκυμοσύνη γίνεται ασθένεια και «προς πρόληψη» συνίσταται ευρύ φάσμα φαρμάκων διαφορετικού αρχικού προορισμού. Φάρμακα κατά της χοληστερίνης, ασπιρίνες και αντιβιοτικά χορηγούνται ως προληπτικά καρδιαγγειακών νόσων, οιστρογόνα και άλλες ορμόνες ως πρόληψη οστεοπόρωσης κ.ο.κ. Τα νήπια εμβολιάζονται υποχρεωτικά και η προπαγανδιστική ετήσια επιδημιολογία (τρελές αγελάδες, νόσος του άνθρακα, sars, πτηνών, χοίρων) οδηγεί χιλιάδες ενήλικες και παιδιά σε επανειλημμένο εμβολιασμό.
Στο δεδικασμένο της Νυρεμβέργης στηρίζεται και μία νέα, ομαδικώς υπογεγραμμένη, μήνυση στην οποία κατονομάζονται οι ισχυρότερες φαρμακοβιομηχανίες ως υπεύθυνες γενοκτονίας και άλλοι, όπως οι Τζωρτζ Μπους, Κοντολίζα Ράις, Τόνυ Μπλερ, «Γιατροί Χωρίς Σύνορα», καναλάρχες, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, ως συνυπεύθυνοι. Η υπόθεση παραμένει εκκρεμής όπως και πολλές άλλες μηνύσεις εναντίων φαρμακευτικών ανά τον κόσμο.
Το ιατρικό κατεστημένο αντιδρά σύσσωμο στις εναντίον του απόπειρες. Ο κατάλογος των γιατρών που καταδικάστηκαν ως παρεκκλίνοντες είναι μακρύς. Κάθε ιατρική παρότρυνση προς φυσική, μη εμπορική θεραπεία, δυσχεραίνεται. Άδειες ασκήσεως επαγγέλματος ιατρών αφαιρούνται λόγω χρήσεως «μη αναγνωρισμένων μεθόδων» και η επιτροπή κώδικα διατροφής στις ΗΠΑ έχει ορίσει ανώτερα επιτρεπόμενα όρια στη χορήγηση φυσικών ουσιών.
Ο γιατρός Χάμερ φυλακίστηκε διότι απέτρεπε καρκινοπαθείς από τη χημειοθεραπεία, την οποία εξακολουθεί, μετά την αποφυλάκιση του, να αποκαλεί δηλητηρίαση. Ο Χάμερ χαρακτηρίζει τον καρκίνο ψυχοσωματικό φαινόμενο επαναλαμβάνοντας, ως προς αυτό, τον Βίλχελμ Ράιχ ο οποίος επίσης κυνηγήθηκε και πέθανε στη φυλακή. Ο Ράιχ συνέδεσε την ψυχική ασθένεια με την κοινωνική παθογένεια και με σωματικές εκδηλώσεις και προσπάθησε να θεραπεύσει νευρώσεις, σχιζοφρένειες και καρκίνο με φυσικές μη πατενταρισμένες μεθόδους. Πάντως η αντιμετώπιση των παρενεργειών της χημειοθεραπείας με πρόσθετα φάρμακα αποδίδει περισσότερα στην αγορά φαρμάκων από ότι η ίδια η χημειοθεραπεία.
Ο ανταγωνισμός στο εσωτερικό της φαρμακοβιομηχανίας πολλαπλώς καταγράφηκε στα μ.μ.ε ως αντιπαράθεση «αυθεντικών» έναντι φθηνών αλλά «αντιεπιστημονικών» φαρμάκων. Ο ανταγωνισμός αυτός αλλά και η κατασυκοφάντηση της φυσικής θεραπείας αποτελούν ενδείξεις εκείνου που μία λογιστική έρευνα αποδεικνύει. Οι φαρμακευτικές βρίσκονται στην κορυφή των επικερδέστερων επιχειρήσεων, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η καθεστωτική ιατρική δεν μπορεί να αρνηθεί ρητά τις παρενέργειες των χημικών φαρμάκων. Κανείς γιατρός δεν αγνοεί το καρκινογόνο των φαρμάκων της χοληστερίνης ή των ορμονών, τη ζημιά που κάνουν στις αρθρώσεις τα αντιφλεγμονώδη, την καταστροφή του κολλαγόνου από την ασπιρίνη, τον εθισμό των αντικαταθλιπτικών. Διάφορα αντιαρθριτικά, αντιδιαρροικά, καταπραϋντικά, αντιφλεγμονώδη, καρδιορυθμιστικά έχουν κατά καιρούς αποσυρθεί λόγω παρενεργειών (τυφλώσεις, θάνατοι, αποβολές, γενετικές ανωμαλίες κ.α). Υπάρχουν δημόσιες μαρτυρίες για την έσχατη βλαπτικότητα των εμβολίων και αναφέρουν επιμολύνσεις, παρενέργειες στο νευρικό σύστημα, αυτισμό, θάνατο. Κανένας γιατρός δεν θα ισχυριστεί ότι το εμβόλιο κατά της ηπατίτιδας Β αποτρέπει τη μετάδοση της … Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να εξαφανίζουν την πληροφορία της παρενέργειας στα πλαίσια της προπαγάνδας είτε να παρουσιάζουν ή και να αντιλαμβάνονται, την παρενέργεια ως το «μη χείρον». «Οι πραγματικές παρενέργειες όλων των χημικών φαρμάκων», βιβλίο που συνέταξαν γιατροί στις ΗΠΑ, αποσύρθηκε λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του.
Η βλαπτικότητα της σύγχρονης φαρμακευτικής ενισχύεται και από ένα σχεδόν φιλοσοφικής φύσεως προσανατολισμό που θέτει σε προτεραιότητα την εξαφάνιση των νοσωδών συμπτωμάτων αλλά αρνείται να διερευνήσει την αιτία. Έτσι, σε παθήσεις αρτηριακών τοιχωμάτων με σύμπτωμα υπέρτασης καταστέλλεται η υπέρταση με μείωση του όγκου του αίματος ή αλλιώς, όταν η συμπτωματολογία της ασθένειας συγκεντρώνεται σε ένα όργανο, γίνεται παρέμβαση στο μεμονωμένο όργανο και όταν μία δηλητηρίαση προκαλέσει διάρροια, το πιθανότερο είναι να χορηγηθεί αντιδιαρροικό…
Ο πολλαπλός διαχωρισμός που εισάγει η εφαρμοσμένη ιατρική ως διαχωρισμός αιτίας – συμπτώματος, σωματικής – ψυχικής έκφρασης, ακόμα και ως διαχωρισμός του ενός οργάνου από το διπλανό του, προσωποποιείται στο διαχωρισμό ειδήμονα ιατρού και αδαή ασθενή όπου ο πρώτος καθυποτάσσει το δεύτερο. Η ιατρογένεση της ασθένειας, κατά τον Ίβαν Ίλιτσς, εντοπίζεται πέρα από την τοξικότητα και τις παρενέργειες, σε μία απώλεια της αυτονομίας. Η έλλειψη αυτενέργειας έχει ως αποτέλεσμα, βιώματα όπως η γέννηση, ο πόνος, ο θάνατος, να καθίστανται ετεροκαθορισμένα.
Στο βαθμό που μπορεί – κάτω από αυτές τις συνθήκες - μία εμπειρική θεώρηση της υγείας να είναι εφικτή, η άρρηκτη σύνδεση της με τη διατροφή, την κίνηση, το κλίμα, το περιβάλλον, τον ψυχισμό, με τα πάντα, φαντάζει πιο πιθανή. Ο τρόπος με τον οποίο ο οργανισμός εισάγει, επεξεργάζεται και εξάγει συστατικά, απαιτεί συνολική συμμετοχή, μη εξαιρουμένου του εγκεφάλου και της σκέψης συνειδητής ή υποσυνείδητης. Οι δυσλειτουργίες, ως χρόνιες ελλείψεις αναγκαίων στοιχείων είτε ως συσσωρεύσεις βλαπτικών, είναι συνολικές και τα αναγκαία ή βλαπτικά αυτά στοιχεία υπεισέρχονται τόσο στη φυσική όσο και στην ψυχολογική σφαίρα.
Ο οργανισμός διαθέτει ένα ισχυρό σύστημα αυτοίασης. Μία διάρροια, μία ρινική καταρροή, ένας πυρετός, αποτελούν υπερεντατικές αναγκαίες εκκαθαρίσεις και είναι συγχρόνως συμπτώματα ασθένειας και η αρχή της θεραπείας. Αφθονούν στη φύση ουσίες όπως η βιταμίνη C, οι οποίες διαφεύγοντας της πατέντας είναι θεραπευτικές. Αν η επιθυμία για υγεία είναι επιθυμία για ζωή τότε για να σκεφτούμε την υγεία πρέπει να σκεφτούμε τη ζωή. Δεν είναι οδηγία η ζωή. Αλληλεπίδραση, πόνος, χαρά και αναθεώρηση ναι, όχι όμως οδηγία. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς τον κόσμο της. Τους υπόλοιπους ανθρώπους, τη γη, τα ζώα, τη φύση. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς την πράξη, χωρίς τη σκέψη, δεν υπάρχει υγεία χωρίς ζωή.
------------------------------------------------------
Κυριακή 28-6 Η επίθεση του κράτους ενάντια στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα είναι πολύπλευρη, καλπάζουσα και όλο και πιο ασφυκτική. Ο κλοιός σφίγγει γύρω από εργάτες μετανάστες, καταλήψεις, αυτοοργανομένους χώρους, ευρύτερα κινήματα διεκδίκησης. Ποιες οι παράμετροι των παραπάνω και πως θα οργανώσουμε την αντίστασή μας; (7:30μμ)
Ακολουθεί φαγοπότι με ζωντανή μουσική από τους Λευτέρη και Σπύρο Παναγιωτάκη (κρητικά) και τη «Λαική οργή» (ρεμπέτικα) (10.00μμ)
Ο ΚΛΟΙΟΣ
Μια σειρά γεγονότων από διαφορετικές φαινομενικά μεριές μας δηλώνουν ολοφάνερα ότι όλους αυτούς που διεκδικούνε με όρους κινήματος, λιγότερο ή περισσότερο μαζικού, οι κρατούντες σιγά σιγά τους ‘’περικυκλώνουν’’, με στόχο το λιγότερο τη φίμωση και τον παροπλισμό τους.
Η ενορχηστρωμένη αυτή επίθεση γίνεται ήδη απροκάλυπτη με μαζικά πυρά εναντίων του τελευταίου τροχού της κοινωνικής άμαξας, δηλαδή τους μετανάστες. Πριν μία εβδομάδα οι 27 της ΕΕ έλαβαν αποφάσεις που αφορούν στο θέμα της "λαθρο"μετανάστευσης. Οι 27 είναι σύμφωνοι ως προς το θέμα της ΄΄δίκαιης κατανομής των βαρών που συνεπάγεται αυτή΄΄. Πέτυχαν ενίσχυση της συνεργασίας για τη φύλαξη των συνόρων μέσω της FRONTEX (νομιμοποιώντας για πρώτη φορά το δικαίωμα διενέργειας συλλήψεων και ανακρίσεων στον ελλαδικό χώρο από μπάτσους ευρωπαίους), αλλά και τη διενέργεια κοινών πτήσεων των κρατών μελών σε σχέση με την επιστροφή των ''λαθρο''μεταναστών.
Στην Ελλάδα οι επιχειρήσεις "σκούπα" στην πλατεία της Ομόνοιας και στις γύρω περιοχές εξελίσσονται ακόμα και αυτή την στιγμή. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι μπάτσοι επιδίδονται σε τέτοιες αθλιότητες αλλά αυτή τη φορά η ένταση και η χρονική έκταση των επιχειρήσεων προσδίδουν τόνο αποφασιστικό και οριστικό. Ο πολιτικός τους προϊστάμενος δήλωσε ευθαρσώς ότι πολύ σύντομα η πλατεία θα έχει "καθαρίσει".
Σε μια άλλη γωνιά του σκηνικού που περιγράφουμε, βάλλονται οι προωθημένοι διαδηλωτές, που αντί να κλειστούν οριστικά στο καβούκι τους στη θέα του οργουελικού σκηνικού με τις κάμερες, τα δακρυγόνα, τις μπλε στολές και τα κλομπ, αμύνονται εμπράκτως. Τα μαντήλια, τα κράνη, οι αντιασφυξιογόνες μάσκες, τα malox, είναι αυτή την εποχή (δε ξέρουμε στο μέλλον τι θα βρεθεί) εργαλεία για να είναι εφικτή από τους διαδηλωτές η διεκδίκηση του δημόσιου χώρου σε περιπτώσεις βίαιης καταστολής. Με την γνωστή διάταξη περί ποινικοποίησης της κουκούλας που τέθηκε σε ισχύ πρόσφατα, προβλέπονται βαριές ποινές για τους διαδηλωτές που ''προβαίνουν σε έκνομες ενέργειες με απόκρυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου τους.''
Είναι τόσο παθιασμένοι με την εφαρμογή των σχεδίων τους που τους πέφτει η μάσκα του λιμοκοντόρου της σύγχρονης Ευρώπης και μοστράρουν το χυδαίο πρόσωπο του δεξιού παλιάς κοπής. Σα τον χωροφύλακα που απαιτούσε την καρέκλα καθήμενου όταν έμπαινε στα καφενεία. Μας το ΄παν τελευταία φορά πριν 31 χρόνια, σήμερα μας το ξαναλέν: "Αυτεπάγγελτα θα διώκεται όποιος έχοντας καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του θα υβρίζει τους αστυνομικούς''. Δίδοντας διευκρινήσεις ο δένδιας δήλωσε ότι ''αν τμήμα πορείας διαπράξει αυτό το φοβερά κολάσιμο έγκλημα θα συλλαμβάνονται άπαντες.''
Δε τους φτάνει που φιρί φιρί το παν να απαγορεύσουν τις διαδηλώσεις, θέλουν να βάλουν χέρι και στους χώρους ζύμωσης των ιδεών. Στα ορμητήρια των διαδηλώσεων. Στους χώρους που το μακρύ χέρι του κράτους δεν μπορεί να φτάσει. Δε μιλάμε για τα εδώ και δεκαετίες πουλημένα και ελεγχόμενα συνδικάτα της ΓΣΣΕ, της ΑΔΕΔΥ, και άλλους θεσμικούς φορείς, αλλά για τους αυτοοργανωμένους χώρους αντίστασης. Πανεπιστήμια, στέκια, καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς και όλες τις εστίες αντίστασης που υπήρχαν, αλλά και άλλες πολλές που γέννησε ο Δεκέμβρης της εξέγερσης.
Το θέμα του ασύλου είναι καιρό τώρα στην επικαιρότητα αλλά είναι αξιοσημείωτη η παρέμβαση του κομματόσκυλου της ''σοσιαλιστικής'' αντιπολίτευσης και αγωνιστή του ΄73 σκανδαλίδη. Έσπευσε χαρούμενος και ακάλεστος να προτείνει στην κυβέρνηση να απομακρύνει το πολυτεχνείο από τα ιστορικά κτίρια του κέντρου της Αθήνας και αυτά να μετατραπούν σε μουσείο!!!
Αλλά ο πιο φουριόζος απ' όλους είναι ο εισαγγελέας μαριονέτα της κυβέρνησης, ο πολύς σανιδάς. Με το ένα χέρι καβατζώνει το φάκελο που ενοχοποιεί τους ληστές του δημοσίου πλούτου με τα γεγονότα στο παπαδοβούνι (το λεγόμενο άγιο όρος), ενώ με το άλλο συντάσσει προτάσεις και ετοιμάζει φιρμάνια σε συνεργασία με στελέχη της αστυνομίας για το πως θα βάλουνε επιτέλους χέρι στα στέκια και τις καταλήψεις. Θωρακίζουν ηθικά τις προτάσεις τους με την γκεμπελική μέθοδο της λάσπης. Λένε ότι όλο και τίποτα απαγορευμένες ουσίες θα βρεθούν, όλο και τίποτα κρυμμένα οπλοστάσια. Επειδή προφανώς δεν υπάρχουν, μήπως σκοπεύουν να τα βρουν με το στανιό;;;;;
Ήδη, για να έρθουμε και στα Χανιά, πριν δύο βδομάδες οι μπάτσοι φόρτωσαν με την βοήθεια ενός ρουφιάνου τους, σε δύο γνωστούς μετανάστες ένα εμπρησμό κρατικού αυτοκινήτου και προσπάθησαν να τους παραπέμψουν με τον αντιτρομοκρατικό. Γνωστούς λόγω της παρουσίας τους στα πέριξ του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης. Οι μετανάστες της συγκεκριμένης συλλογικότητας με αυτοοργανωμένες διαδικασίες και έχοντας τη συμπαράσταση μεγάλου κομματιού της κοινωνίας που ζει στα Χανιά, διεξήγαγαν μια απεργία πείνας 15 ατόμων που κατέληξε με νίκη. Εξέλιξη πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα.
Αυτά, μεταξύ άλλων, στη γενέτειρα του υπουργού των μπάτσων, τον θορύβησαν. Αντικατέστησε αμέσως τον αστυνομικό διευθυντή και το νέο δόγμα το βιώνουμε ήδη. Εξάλλου το δήλωσε: '' Ο εχθρός είναι οι λαθρομετανάστες και οι αναρχικοί ''. Είναι η πρώτη φορά που εμφανίζονται ΜΑΤ στις διαδηλώσεις στα Χανιά. Ακόμα και στις εθιμοτυπικές όπως αυτή της πρωτομαγιάς. Οι περιπολίες των ''ειδικών φρουρών'' που συνοδεύονται από συλλήψεις μεταναστών και παρενοχλήσεις περαστικών είναι επί 24ώρου βάσεως. Οποιαδήποτε δίκη κινηματικού περιεχομένου γίνεται στα Χανιά, πλαισιώνεται από πλήθος μπάτσων όλων των βαθμών και όλων των στολών.
Αρωγοί σ' αυτήν την πολύπλευρη επίθεση των κρατούντων στα κομμάτια της κοινωνίας που προωθούνται κινηματικά είναι η πλειοψηφία των δημοσιογράφων των ΜΜΕ, οι καλοθελητές πληρωμένοι μαϊντανοί των τηλεοπτικών παραθύρων όπως ο Γρυσπολάκης ο οποίος έχει αναγάγει σε χόμπι τη συκοφάντηση των καταλήψεων της Rosa Nera και του κτιρίου Παπαδοπέτρου, καθώς και οι λογής αγανακτισμένοι πολίτες που η κρίση αυξάνει των αριθμό τους.
Όλος αυτός ο συρφετός που δυναστεύει την κοινωνία μοιάζει να βιάζεται. Προς τι αυτή η πρεμούρα να τελειώνουν με όλους εμάς το συντομότερο δυνατό; Τι θέλουν να προλάβουν; Βλέπουν κάτι που εμείς δε βλέπουμε; Ίσως. Μήπως ο ελληνικός δεκέμβρης, που τα αφεντικά φοβήθηκαν μη γίνει πανευρωπαϊκός, τους έχει προκαλέσει πανικό; Αν συμβαίνει αυτό η επίθεση που κλιμακώνουν εκτός από σφοδρή θα είναι και άξεστη. Βάλλουν όλους εμάς, αλλά ο στρατηγικός τους στόχος είναι άλλος. Χτυπούν τον άνθρωπο του καναπέ, τον ανυποψίαστο, τον υποψιασμένο αλλά προς το παρόν αδρανή. Χτυπούν δηλαδή τους εν δυνάμει διαδηλωτές. Η σκέψη ότι όλοι αυτοί, που είναι και οι περισσότεροι, ίσως κάποτε μιλήσουν με όρους κινήματος τους προκαλεί ναυτία.
Επιβάλλεται να μην μας πιάσουν ούτε αδιάβαστους, ούτε απροετοίμαστους. Ας είναι η σημερινή εκδήλωση η αφετηρία για να ξεκινήσει ένας διάλογος όχι ευρύτερος σε θεματική αλλά συγκεκριμένος, μεταξύ όλων των συνιστωσών του κινήματος. Για να οργανώσουμε έγκαιρα και αποτελεσματικά την αντίστασή μας που θα έχει προοπτικές επίθεσης, αυτή τη φορά δικιάς μας.
Κατάληψη Rosa Nera
Χανιά 28 Ιούνη 2009
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟ
Την ώρα που ακόμα και ο αστικός τύπος αποκαλύπτει πτυχές απόλυτης διαπλοκής, έως και ταύτισης μεταξύ οργανωμένου κράτους και οργανωμένου εγκλήματος, μια φωνή αξιοπρέπειας και απόγνωσης βγαίνει από τις φυλακές. Την ώρα που οι φυλακές αποδεικνύονται για άλλους κολαστήρια και για άλλους «γραφεία» διεκπεραίωσης εκτελέσεων, απαγωγών και ξεπλύματος χρήματος, το κράτος αφήνει προφυλακισμένο χωρίς δίκη διαδηλωτή από την περίοδο του Δεκέμβρη. Την ίδια ώρα που μένουν έξω τα περισσότερα μέλη του μεγαλύτερου κυκλώματος σωματέμπορων με πυρήνα υψηλόβαθμους αστυνομικούς, ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, συλληφθείς σε διαδήλωση του Δεκέμβρη, κρατείται με ανυπόστατες και ψευδείς κατηγορίες βασισμένες αποκλειστικά σε μαρτυρίες ματατζήδων.
Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος είναι ο τελευταίος διαδηλωτής του Δεκέμβρη που κρατείται ακόμα στις ελληνικές φυλακές. Το σύμπλεγμα απατεώνων που ονομάζεται ελλ. κράτος, κρατά δέσμιο εκδικητικά έναν άνθρωπο που διαδήλωνε με χιλιάδες άλλους ανθρώπους, ξεκάθαρα τιμωρώντας τον για την ενεργή παρουσία και δράση του μέσα στα κινήματα αντίστασης και κοινωνικής αλλαγής. Μετά και από την 3η απορριπτική απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, εξαντλήθηκε κάθε νομική διαδικασία για την άρση της προφυλάκισής του, η οποία παρατείνεται ακόμα 6 μήνες . Από τις 10/7 που βγήκε η απόφαση, ο Θ. Ηλιόπουλος ξεκίνησε απεργία πείνας, το μόνο μέσο που του απέμεινε για να αντιδράσει απέναντι στην αδικία.
Ακολουθεί επιστολή του από τις φυλακές Κορυδαλλού
Σήμερα, 9 Ιουλίου 2009,
Στις 8 Ιουλίου , μετά από 6 1/2 μήνες φυλακή, όπου βρέθηκα για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, κατηγορούμενος για πράγματα που δεν έκανα, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών αποφάσισε την συνέχιση της κράτησης μου.
Είναι το μόνο βούλευμα που αποφάσισε εξακολούθηση της κράτησης για μια τέτοια υπόθεση, όταν όλοι οι υπόλοιποι προφυλακισμένοι από τα γεγονότα του Δεκέμβρη, με ίδιες ή και άλλες κατηγορίες, έχουν όλοι αποφυλακιστεί.
Η απόφαση αυτή που αποκαλύπτει προσωπική εμπάθεια και μένος εναντίον μου, που δεν μπορούν να αιτιολογηθούν, ούτε και να εξηγηθούν. Είναι μια απόφαση μεροληπτική, άδικη και παράνομη έτσι κι αλλιώς, όπως κάθε προφυλάκιση.
Απέναντι στο μίσος αυτό που εκφράζεται σε βάρος μου, απέναντι στην άδικη «ποινή» που εκτίω έτσι κι αλλιώς ως προφυλακισμένος, απέναντι στην επίμονη άρνηση των δικαστών και των εισαγγελέων να δουν τα πραγματικά στοιχεία και την αλήθεια της υπόθεσης, απέναντι στην προφανή και πρωτοφανή διάκριση που γίνεται σε βάρος μου, δεν έχω άλλο μέσο να παλέψω παρά μόνον το ίδιο μου το σώμα.
Κατεβαίνω σε απεργία πείνας. Είναι το μόνο μέσο που μου έμεινε σαν κρατούμενος για να φωνάξω την αλήθεια και να καταγγείλω την τεράστια αδικία.
Να καταγγείλω το μίσος και την εμπάθεια των μηχανισμών του «ποινικού νόμου». Να καταγγείλω την αυθαιρεσία και τη βία μιας τυφλής «δικαιοσύνης» και των ακόμη περισσότερο «τυφλών» υπαλλήλων της.
Από την Παρασκευή 10 Ιουλίου σταματώ να παίρνω τροφή και καταθέτω δήλωση γνωστοποίησης απεργίας πείνας στην διεύθυνση της φυλακής.
Αυτοί που έζησαν τα γεγονότα του Δεκέμβρη, αυτοί που γνώρισαν τη βία των μηχανισμών , αυτοί που έζησαν τη σκληρότητα του κελιού χωρίς ποινή ή και με ποινή, αυτοί που ξέρουν ότι ο μόνος δρόμος για την ελευθερία είναι η αντίσταση, αυτοί που αντιδρούν στην δικαστική αυθαιρεσία και τη φρίκη της, είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν και θα σταθούν στο πλευρό μου.
Από τώρα τους ευχαριστώ.
Θοδωρής Ηλιόπουλος
Φυλακές Κορυδαλλού
Είμαστε στο πλευρό του Θ. Ηλιόπουλου. Ο αγώνας του είναι δίκαιος, η εκδικητική και παράτυπη προφυλάκισή του προκαλεί όλους εμάς - που είμαστε πολλοί και πολλές - προκαλεί την κοινωνία που τον περασμένο Δεκέμβρη είχε χιλιάδες λόγους να ξεσπάσει απέναντι σε όλο αυτό το καθεστώς μαφιόζων και νταήδων, το οποίο την έχει καταδικάσει σε αναξιοπρέπεια, ανέχεια και υποταγή.
Κατάληψη Rosa Nera (Μαύρο Ρόδο),
Λόφος Καστέλι, Παλιό Λιμάνι
16/7/2009
Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος είναι ο τελευταίος διαδηλωτής του Δεκέμβρη που κρατείται ακόμα στις ελληνικές φυλακές. Το σύμπλεγμα απατεώνων που ονομάζεται ελλ. κράτος, κρατά δέσμιο εκδικητικά έναν άνθρωπο που διαδήλωνε με χιλιάδες άλλους ανθρώπους, ξεκάθαρα τιμωρώντας τον για την ενεργή παρουσία και δράση του μέσα στα κινήματα αντίστασης και κοινωνικής αλλαγής. Μετά και από την 3η απορριπτική απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, εξαντλήθηκε κάθε νομική διαδικασία για την άρση της προφυλάκισής του, η οποία παρατείνεται ακόμα 6 μήνες . Από τις 10/7 που βγήκε η απόφαση, ο Θ. Ηλιόπουλος ξεκίνησε απεργία πείνας, το μόνο μέσο που του απέμεινε για να αντιδράσει απέναντι στην αδικία.
Ακολουθεί επιστολή του από τις φυλακές Κορυδαλλού
Σήμερα, 9 Ιουλίου 2009,
Στις 8 Ιουλίου , μετά από 6 1/2 μήνες φυλακή, όπου βρέθηκα για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, κατηγορούμενος για πράγματα που δεν έκανα, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών αποφάσισε την συνέχιση της κράτησης μου.
Είναι το μόνο βούλευμα που αποφάσισε εξακολούθηση της κράτησης για μια τέτοια υπόθεση, όταν όλοι οι υπόλοιποι προφυλακισμένοι από τα γεγονότα του Δεκέμβρη, με ίδιες ή και άλλες κατηγορίες, έχουν όλοι αποφυλακιστεί.
Η απόφαση αυτή που αποκαλύπτει προσωπική εμπάθεια και μένος εναντίον μου, που δεν μπορούν να αιτιολογηθούν, ούτε και να εξηγηθούν. Είναι μια απόφαση μεροληπτική, άδικη και παράνομη έτσι κι αλλιώς, όπως κάθε προφυλάκιση.
Απέναντι στο μίσος αυτό που εκφράζεται σε βάρος μου, απέναντι στην άδικη «ποινή» που εκτίω έτσι κι αλλιώς ως προφυλακισμένος, απέναντι στην επίμονη άρνηση των δικαστών και των εισαγγελέων να δουν τα πραγματικά στοιχεία και την αλήθεια της υπόθεσης, απέναντι στην προφανή και πρωτοφανή διάκριση που γίνεται σε βάρος μου, δεν έχω άλλο μέσο να παλέψω παρά μόνον το ίδιο μου το σώμα.
Κατεβαίνω σε απεργία πείνας. Είναι το μόνο μέσο που μου έμεινε σαν κρατούμενος για να φωνάξω την αλήθεια και να καταγγείλω την τεράστια αδικία.
Να καταγγείλω το μίσος και την εμπάθεια των μηχανισμών του «ποινικού νόμου». Να καταγγείλω την αυθαιρεσία και τη βία μιας τυφλής «δικαιοσύνης» και των ακόμη περισσότερο «τυφλών» υπαλλήλων της.
Από την Παρασκευή 10 Ιουλίου σταματώ να παίρνω τροφή και καταθέτω δήλωση γνωστοποίησης απεργίας πείνας στην διεύθυνση της φυλακής.
Αυτοί που έζησαν τα γεγονότα του Δεκέμβρη, αυτοί που γνώρισαν τη βία των μηχανισμών , αυτοί που έζησαν τη σκληρότητα του κελιού χωρίς ποινή ή και με ποινή, αυτοί που ξέρουν ότι ο μόνος δρόμος για την ελευθερία είναι η αντίσταση, αυτοί που αντιδρούν στην δικαστική αυθαιρεσία και τη φρίκη της, είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν και θα σταθούν στο πλευρό μου.
Από τώρα τους ευχαριστώ.
Θοδωρής Ηλιόπουλος
Φυλακές Κορυδαλλού
Είμαστε στο πλευρό του Θ. Ηλιόπουλου. Ο αγώνας του είναι δίκαιος, η εκδικητική και παράτυπη προφυλάκισή του προκαλεί όλους εμάς - που είμαστε πολλοί και πολλές - προκαλεί την κοινωνία που τον περασμένο Δεκέμβρη είχε χιλιάδες λόγους να ξεσπάσει απέναντι σε όλο αυτό το καθεστώς μαφιόζων και νταήδων, το οποίο την έχει καταδικάσει σε αναξιοπρέπεια, ανέχεια και υποταγή.
Κατάληψη Rosa Nera (Μαύρο Ρόδο),
Λόφος Καστέλι, Παλιό Λιμάνι
16/7/2009
Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009
Τριήμερο εκδηλώσεων για τα 5 χρόνια της κατάληψης
Παρασκευή 26-6 20:30 Εκδήλωση - συζήτηση: απο την εξέγερση στην επανάσταση
Σάββατο 27-6 7:00 Εκδήλωση - Συζήτηση: η επιβολή των φαρμακοβιομηχανιών στην υγεία
22:00 Συναυλία : Μεθυσμένα Ξωτικά, Κρεσέντο
Κυριακή 28-6 19:30 Εκδήλωση - Συζήτηση: η ένταση της καταστολής (κουκούλες, προτάσεις Σανιδά, απειλές κατά των μεταναστών, αστυνομοκρατία των πορειών) και η οργάνωση της αντίστασης.
Ακολουθεί φαγοπότι μετά μουσικής
Κρητική Μουσική:
Λαούτο: Σπύρος Παναγιωτάκης
Βιολι: Λευτέρης Παναγιωτάκης
Ρεμπέτικα με την Λαϊκή Οργή
Και τις 3 ημέρες μετά τις 19:00 θα λειτουργεί χαριστικό παζάρι στην αυλή της κατάληψης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
